منا امینیان
غیرفعال متولد دی ماه ۱۳۶۴
کارشناس علوم ارتباطات اجتماعی از دانشگاه تهران
شروع فعالیت موسیقی از ۱۳۸۳
سوابق آموزشی:
- مهران روحانی (تئوری موسیقی)
- امیرجلال پورسعید (دف و سه تار)
- سینا خشک بیجاری (تمبک)
- محمدرضا ساکی (دف و تمبک)
- شهرام غلامی (عود)
آلبوم:
آلبوم تصویری “سروها ایستاده می میرند”، ۱۳۹۸، نوازنده دف، دمام، دایره و همخوان
سوابق اجرایی:
- گروه ماهان/تالار رودکی، اسفند ۱۳۹۱، دف، کوزه، دایره و همخوان
- بیست و نهمین جشنواره بین المللی موسیقی فجر/برج آزادی، بهمن ۱۳۹۲، گروه ماهان، نوازنده دف، کوزه و دایره
- گروه ماهان/ برج آزادی، اردیبهشت ۱۳۹۳، سازهای کوبه ی و همخوان
- گروه بانوان دادمهر/ تالار بزرگ شهر ایلام، مهر ۱۳۹۳، نوازنده دف ، دایره، کوزه و همخوان
_ سی و سومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر/ بهمن ۱۳۹۳، تیاتر رابطه، نوازنده کوزه - سی امین جشنواره بین المللی موسیقی فجر/ فرهنگسرای نیاوران، بهمن ۱۳۹۳، گروه بانوان دادمهر، نوازنده دف و دایره
- فستیوال موسیقی گیومری/ ارمنستان ۲۰۱۵، خواننده سوپرانو در گروه کر مداد رنگی به رهبری مریم شریف زاده، کسب مقام دوم
- گروه بانوان دادمهر/ فرهنگسرای نیاوران، دی ماه ۱۳۹۴، نوازنده دف، کوزه و دایره
- ارکستر فوژان به رهبری حمیدرضا دیبازر/ تالار وحدت، دی ماه ۱۳۹۴، خواننده سوپرانو گروه کر مداد رنگی
- چهارمین فستیوال موسیقی نوای شهر آشوب/ ایوان شمس، ۱۳۹۵، نوازنده دف و دمام
- کنسرت گروه هوران و فروزان/ تالار اندیشه حوزه هنری، مرداد ۱۳۹۶، نوازنده دف
- هفتمین فستیوال موسیقی کلاسیک تا معاصر/ تالار رودکی، ارکستر موسیقی نو به رهبری سعید علیجانی، اسفند ۱۳۹۶، نوازنده دف
- گروه ماهان/ برج آزادی، خرداد ۱۳۹۸، نوازنده دف و دایره
- ارکستر سازهای ایرانی شاهو به رهبری حامد صقیری/ تالار وحدت، شهریور ۱۳۹۸، نوازنده دف دایره و دمام و همخوان
سوابق تدریس:
- آموزشگاه زریاب
- آموشگاه سونار
- موسسه فرهنگی رسا
- مدرسه موسیقی رنگاهنگ
دف
دَف، یکی از سازهای کوبه‌ای در موسیقی ایرانی است که شامل حلقه‌ای چوبی است که پوست نازکی بر آن کشیده‌اند و با ضربه‌های انگشت می‌نوازند. این ساز از سازهای ضربی ایرانی شبیه به دایره ولی بزرگ‌تر از آن و با صدای بم‌تر است.
ویژگی
چنان‌که از کتاب‌های موسیقی و نوشته‌ها و اشعار برمی‌آید، در دوره اسلامی ایران، این ساز برای پشتیبانی از ساز و حفظ وزن به کار می‌رفته و رکن اصلی مجالس عیش و طرب و محافل اهل ذوق و عرفان بوده که قوالان هم با خواندن سرود و ترانه آن را به کار می‌بردند. در کتاب‌های لغت در معنی دف یا دایره می‌نویسند: آن چنبری است از چوب که بر روی آن پوست کشند و بر چنبر آن حلقه‌ها آویزند. در قدیم برای آنکه طنین بهتری داشته باشد روی دف پوست آهو می‌کشیدند.
در قدیم دف یا دایره کوچک را که چنبر آن از روی و برنج ساخته می‌شد خمک یا خمبک می‌گفتند. به دست زدن با وزن و به‌اصطلاح بشکن زدن هم خمک یا خمبک می‌گفتند.[نیازمند منبع]
دف‌هایی هم بوده که بر چنبر آن زنگ تعبیه می‌کردند و می‌نواختند. زنگ‌های دف را جلاجل می‌گفتند. در دورهٔ اسلامی به کسانی که دف یا دایره می‌نواختند جلاجل‌زن می‌گفتند.
در ایران کهن، جلاجل وسیله‌ای بیضی‌شکل و بزرگ بود که زنگ‌هایی بر آن می‌بستند و در جنگ‌ها به کار می‌بردند و ظاهراً صدای مهیبی داشته‌است.
دفی را که بر آن زنجیر تعبیه می‌کنند دف زنگی می‌گویند.